Pietro Apelian
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 31 de xullo de 1806  Ancara, Turquía |
| Morte | 2 de setembro de 1875 (69 anos) |
| Bispo diocesano | |
| 20 de maio de 1842 – Diocese: Marasc (Armenian) (en)  | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Igrexa católica e Igrexa católica armenia |
| Actividade | |
| Ocupación | bispo católico (1842–), misioneiro, sacerdote católico |
| Orde relixiosa | Instituto do Clero Patriarcal de Bsumar |
| Consagración | Xacobe Pedro VII Holasean |
Pietro Apelian[1] (en armenio occidental: Պետրոս Աբէլեան; en armenio: Պետրոս Աբելյան), nado o 31 de xullo de 1806 en Angora e finado o 2 de setembro de 1875, foi un eclesiástico católico armenio, arcebispo de Maraş, e padre conciliar no Concilio Vaticano Primeiro.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Naceu o 31 de xullo de 1806 en Angora, e en 1824 entrou no seminario patriarcal de Bsumar, onde estudou baixo a dirección do arcebispo de Cesarea, o futuro patriarca Gregorio Pedro VIII.[2][3] En 1832 foi ordenado sacerdote, e entrou no Instituto do Clero Patriarcal de Bsumar, congregación relixiosa misioneira ao servizo do patriarca.[2] Exerceu entón como confesor do seminario e secretario dos patriarcas Gregorio Pedro VI e Xacobe Pedro VII.[2]
O 20 de maio de 1842 foi nomeado bispo de Maraş, e o 31 de xullo foi consagrado bispo por Xacobe Pedro VII.[2][4] Porén, o seu cargo foi inicialmente titular, xa que permaneceu no patriarcado como vigairo xeral, até que en 1859 trasladouse á súa diocese.[2] Levou a cabo unha intensa labor misioneira entre os armenios gregorianos, co apoio do seu instituto relixioso, o que produciu un aumento importante do número de fieis, mais tamén a inimizade dos gregorianos, que atentaron sen éxito contra a súa vida por dúas veces.[2]
Dende un punto de vista eclesiolóxico inclinábase por tendencias máis centralistas na Igrexa católica,[2] e non apoiou os esforzos do patriarca Gregorio Pedro VIII de afirmar a función patriarcal.[2] Aínda que Apelian subscribiu as actas do sínodo de Bsumar, xunto a Ignace Kalibgian advertiu a Propaganda Fide sobre a obra patriarcal, que consideraba que excedía a tradición católica.[2]
En 1867, con ocasión das festas polo décimo oitavo centenario do martirio de San Pedro e San Paulo, o papa Pío IX nomeouno asistente ao trono pontificio.[2][5]
Foi padre conciliar no Concilio Vaticano Primeiro;[6] a congregación xeral do 13 de maio de 1870 aprobou a súa petición de ausencia a perpetuidade do mesmo a partir de entón.[7]
Finou no cargo o 2 de setembro de 1875.[2][8]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Tamén Pierre Apelian.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Patelos, Constantin G. (1981). Vatican I et les évêques uniates: une étape éclairante de la politique romaine à l'égard des orientaux, 1867-1870 (en francés). Collège Erasme. pp. 246–247.
- ↑ Outras fontes dan datas de nacemento diferentes: en Annuario pontificio. 1869. p. 181.
Pietro Apelian, n. in Ancira nel 1808
; en Annuario pontificio. 1863. p. 176.Pietro Apelian, n. in Ancira nel 1807
. - ↑ Annuario pontificio. 1869. p. 181.
Pietro Apelian, n. in Ancira nel 1808, consagrato 31 lug. 1842.
- ↑ Annuario pontificio. 1869. p. 367.
- ↑ Catalogo alfabetico di tutti i padri del Concilio Io Ecumenico Vaticano. Osservatore Romano. 1870. p. 4.
Apelian, Pietro, Arcivescovo di Marasce (Rito Armeno).
- ↑ Archivumm Historiae Pontificiae 7. p. 486.
[...] avevano esaminate le domande inoltrate dai seguenti vescovi per assentarsi perpetuamente dal Concilio e ritornare nelle proprie diocesi e che avevano trovate fondate sopra gravissimi motivi tali domande. I nomi dei vescovi petizionarii erano [...] mons. Pietro Apelian, arcivescovo armeno di Marasc [...]
- ↑ "Dignitari defonti nell'anno 1875". La gerarchia cattolica e la famiglia pontificia per l'anno 1876. Roma: Monaldi. 1875. p. 410.
Pietro Apelian - r. Armeno, di Marasc.
